Ik geef het maar eerlijk toe: ik ben een grote Twilight-fan. Een genre dat kan worden aangemerkt als romantische horror. Horror, want het gaat over vampiers, weerwolven, maar vooral gaat het om liefde, onvoorwaardelijke liefde. Liefde die ervoor zorgt dat je door het vuur gaat, dat je jezelf opoffert voor het welzijn van de ander. En over compassie, liefde voor de medemens. In deze boeken/films wordt die compassie gepersonifieerd door een vampier (Dr Carlisle Cullen), die zichzelf getraind heeft om tegen de geur van bloed te kunnen om als arts mensen te helpen. Hij zet zich over zijn eigen intrinsieke impulsen en instincten heen om goed te zijn en goed te doen. Dit is de compassie die ik zo graag zou zien in meer zorgverleners: zorg voor je patiënt/cliënt zonder een eigen agenda te laten prevaleren. De bloedlust die zorgverleners misschien moeten overwinnen kan een eigen ervaring zijn, aangeleerde opvattingen of ingefluisterde denkbeelden van derden met nog dwingender agenda’s.
~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~
OK, I admit: I’m a huge Twilight fan. Twilight could be described as a romantic-horror genre. Horror, because it is all about vampires, werewolves, but above that, it is about love, unconditional love. The lover that makes you go through fire, makes you sacrifice yourself for the other’s well-being. And about compassion, love for your fellow-humans. In these books/movies this compassion is personified by a vampire (Dr Carlisle Cullen), who trained himself to be able to stand the smell of blood in order to be able to help people as a physician. He puts himself above his intrinsic impulses and instinct to be good and do good. This is the kind of compassion I would so love to see in more health care providers: the care for your patients/clients without the prevalence of your own agenda. The bloodlust some HCP’s may have to overcome could be own previous experiences, learned concepts or whispered-in concepts from third parties with even more pushing agenda’s.
